Ik moest het zonet nog maar eens erkennen: fascinatie kan ver gaan. Wat voor de ene banaal is, is voor de andere een merkwaardig hoogtepunt van intens genot. Neem nu het kopje koffie dat ik dadelijk ga drinken, ontstaan dankzij heet water uit mijn waterkoker dat ik door een oerdegelijke koffiefilter heb gegoten; niet van een klassieke koffiemachine, maar wel zo één uit een doos van 10 plastic tonnetjes met een bodempje van enkele filterpapiertjes, waartussen dan de gemalen koffiebonen klaar zitten om hun zinnenprikkelende aroma’s vrij te geven.
Als het tonnetje tot aan de rand is gevuld met het langzaam doorsijpelende water, hoort een energiebewust gastronoom ook het plastic dekseltje op het tonnetje te plaatsen, opdat het eindresultaat een overheerlijke en ‘hete’ koffie zou zijn. Wat zou er nu zo fascinerend aan een plastic dekseltje kunnen zijn?
Onlangs ben ik veranderd van merk – van mij mocht de smaak net iets zachter zijn – en toen ik zonet het ‘nieuwe’ plastic dekseltje aan het afwassen was, kreeg de studie van de gebruiksvriendelijkheid de overhand in mij. Het viel mij op dat het nieuwe dekseltje veel meer hoekjes en kantjes bevatte waarin het vocht en bijhorende schuim welig kon tieren; zelfs na twee keer spoelen bleef het een hele klus om dat ding met mijn keukenhanddoek aan alle kanten droog te krijgen. Niet dat ik een hygiënefreak ben – de bacteriën hebben ook hun rechten - maar er zijn toch ergens grenzen in wat ik nog tolereer. Te veel hoekjes en kantjes aan iets dat de manuele of echte wasmachine moet passeren maakt mij toch iets zenuwachtiger, want niet alle restjes die in de hoekjes en kantjes blijven hangen, gaan volledig verdwenen zijn. Geef mij maar huisraad waar geen onnodige randen en kantjes aan zijn. Nu ja, soms hebben die ook een belangrijke(re) andere functie natuurlijk, zoals stevigheid en plaatsvastheid, waar de nieuwe dekseltjes dan weer super in zijn.
Stevigheid is trouwens niet het enige voordeel van mijn nieuwe lichting plastic dekseltjes, ook de nieuwe tonnetjes mogen er op dat vlak best wel zijn. Daar waar de oude tonnetjes plots ovaalvormig werden onder invloed van het hete water dat weldra koffie zal zijn, blijven de nieuwe tonnetjes standvastig hun ronde zelf zijn. Het nieuwe plastic dekseltje op het nieuwe tonnetje plaatsen is dus veel gemakkelijker dan het oude dekseltje op het oude tonnetje zetten; voor dat laatste moest je eigenlijk al best handig zijn.
En zo haalt mijn nieuwe dekseltje – plotse bron van heerlijke fascinatie – het dan toch van zijn voorganger … de gebruiksvriendelijkheid van het ‘op het tonnetje plaatsen’ compenseert ruimschoots de kantjes en randjes van het moeilijker afwasbare design.
Of hoe een kopje koffie ook eens helemaal anders fascinerend kan zijn.
Laat de koffie smaken, en vergeet het belangrijkste niet … neem er ook een heerlijk stukje Belgische chocolade bij. Pure verwennerij.
Op uw gezondheid!
Frans Vos
Zaakvoerder Materials Consult bv