Ik moest het zonet nog maar eens erkennen: fascinatie kan ver gaan. Wat voor de ene banaal is, is voor de andere een merkwaardig hoogtepunt van intens genot. Neem nu het kopje koffie dat ik dadelijk ga drinken, ontstaan dankzij heet water uit mijn waterkoker dat ik door een oerdegelijke koffiefilter heb gegoten; niet van een klassieke koffiemachine, maar wel zo één uit een doos van 10 plastic tonnetjes met een bodempje van enkele filterpapiertjes, waartussen dan de gemalen koffiebonen klaar zitten om hun zinnenprikkelende aroma’s vrij te geven.
Als het tonnetje tot aan de rand is gevuld met het langzaam doorsijpelende water, hoort een energiebewust gastronoom ook het plastic dekseltje op het tonnetje te plaatsen, opdat het eindresultaat een overheerlijke en ‘hete’ koffie zou zijn. Wat zou er nu zo fascinerend aan een plastic dekseltje kunnen zijn?
Onlangs ben ik veranderd van merk – van mij mocht de smaak net iets zachter zijn – en toen ik zonet het ‘nieuwe’ plastic dekseltje aan het afwassen was, kreeg de studie van de gebruiksvriendelijkheid de overhand in mij. Het viel mij op dat het nieuwe dekseltje veel meer hoekjes en kantjes bevatte waarin het vocht en bijhorende schuim welig kon tieren; zelfs na twee keer spoelen bleef het een hele klus om dat ding met mijn keukenhanddoek aan alle kanten droog te krijgen. Niet dat ik een hygiënefreak ben – de bacteriën hebben ook hun rechten - maar er zijn toch ergens grenzen in wat ik nog tolereer. Te veel hoekjes en kantjes aan iets dat de manuele of echte wasmachine moet passeren maakt mij toch iets zenuwachtiger, want niet alle restjes die in de hoekjes en kantjes blijven hangen, gaan volledig verdwenen zijn. Geef mij maar huisraad waar geen onnodige randen en kantjes aan zijn. Nu ja, soms hebben die ook een belangrijke(re) andere functie natuurlijk, zoals stevigheid en plaatsvastheid, waar de nieuwe dekseltjes dan weer super in zijn.
Stevigheid is trouwens niet het enige voordeel van mijn nieuwe lichting plastic dekseltjes, ook de nieuwe tonnetjes mogen er op dat vlak best wel zijn. Daar waar de oude tonnetjes plots ovaalvormig werden onder invloed van het hete water dat weldra koffie zal zijn, blijven de nieuwe tonnetjes standvastig hun ronde zelf zijn. Het nieuwe plastic dekseltje op het nieuwe tonnetje plaatsen is dus veel gemakkelijker dan het oude dekseltje op het oude tonnetje zetten; voor dat laatste moest je eigenlijk al best handig zijn.
En zo haalt mijn nieuwe dekseltje – plotse bron van heerlijke fascinatie – het dan toch van zijn voorganger … de gebruiksvriendelijkheid van het ‘op het tonnetje plaatsen’ compenseert ruimschoots de kantjes en randjes van het moeilijker afwasbare design.
Of hoe een kopje koffie ook eens helemaal anders fascinerend kan zijn.
Laat de koffie smaken, en vergeet het belangrijkste niet … neem er ook een heerlijk stukje Belgische chocolade bij. Pure verwennerij.
Op uw gezondheid!
Frans Vos
Zaakvoerder Materials Consult bv
Corrosie is het in oplossing gaan van een metaal, bv. in water. Dat mechanisme is enigszins vergelijkbaar met het oplossen van keukenzout in water. Als je keukenzout in een pot water doet in een hoeveelheid die onder de zogenaamde ‘oplosbaarheidslimiet’ van zout in water ligt, zal het zout ontbinden in zijn bouwstenen: natrium- en chloorionen. Als de zoutconcentratie onder de oplosbaarheidslimiet van zout in water blijft, zal je dus niet zien dat er zout in het water zit. Wat met keukenzout in water gebeurt, kan ook gebeuren met metalen: ze gaan in oplossing, waarbij voor staal bv. ijzeratomen ‘in oplossing gaan’, waardoor er ijzerionen in het water terecht komen. Dat laatste is “corrosie”. Echter, zolang de oplosbaarheidslimiet van die ijzerionen in water niet wordt overschreden, zie je daar niets van. Of met andere woorden: “Er is nog geen roest, maar al wel corrosie”, dus het verlies van metaal, dus het verlies van sterkte enz. Of nog anders: “Je kan perfect corrosie hebben, zonder dat je ook maar een plekje roest ziet."
Popeye’s armen werden soms opgevoerd alsof ze waren gemaakt van stalen kabels, waarmee Popeye enerzijds de gevaren te lijf ging en anderzijds liefdevol zijn Olive als een vederpluimpje ophief. Daar waar Popeye zijn sterkte haalde uit een combinatie van armsterkte, liefde en spinazie, wordt ook de sterkte van een staalkabel bepaald door een combinatie van diverse ingrediënten.
Ten eerste zijn er de staalvezels, die ieder op zich een bepaalde sterkte hebben. Vervolgens is er de doorsnede van de staalvezels; die doorsnede kan o.a. cirkelvormig, vierkant of driehoekig zijn. Deze doorsnedevorm zal bepalen hoeveel contactoppervlak er is tussen de vezels als zij in een bundel worden samengebracht; hoe meer contactoppervlak, hoe meer wrijving en dus hoe sterker de kabel.
Tenslotte kan je ook nog verschillende materialen combineren om zo een nieuw materiaal te maken. Een zeer gekend voorbeeld in wielerminnend Vlaanderen zijn koersfietsen. Het frame en vele andere onderdelen van de fietsen van onze toprenners zijn gemaakt van 'composieten'; dat zijn materialen die op zich uit verschillende andere materialen bestaan, zoals koolstof- of glasvezels die zijn gemengd en uitgehard samen met een plasticmateriaal. Om te eindigen waar we begonnen zijn: ook je huis bevat vele composietmaterialen: gewapend beton bestaat uit een stalen wapening, ingewerkt in beton; beton bestaat op zich uit een mengeling van stenen, zand en cement enz.